Yeni Şiir: Kuzeyhan | New Poem: Northward
Kuzeyhan
Kuzeybatıya kaldır
kadehini
Bir leyl-i seher rüzgârıyla taşınırken kuzeye
Kuzeyin de kuzeyinde
bekleyen
Şimal-i akdâda vuku bulur sessizliği
Buz tutmuş dingin bir
nehrin
Klasikten en uzak ve
en bulanık hali
Belirirse elinde ve
ters yönde
Aşağıdan yukarıya izahsızca
Yükselse de kumları
bu saatin
Güneydoğusundadır
bilir
Yüreğini bıraktığı bu
efsûsi acıda
Karanlığın da karanlığı
var
Yontulmadan ısınmayan
bir taş gibi
Sert ve çetin.
Oluşlar henüz
nakşetmemişse nedenselliğini, nedeni, niçini?
Kuzeyin de
kuzeyindeki o yalnızlığa sor
Buz kesmiş iskelenin
üstündeki çocuğa doğru kaldır ellerini
Gelecekten bir
hatıradır, o bilir
Bilmese de hisseder
varlığını
Sanrıdır gerçeğe
hapsolmuş, cebindeki kum saati,
Henüz yaşanmamış
olana hürmetten, kaldırır o da kadehini
Ey, kuzeyin de
kuzeyinden inen!
Kuzeybatıya kaldır
kadehini
Tüm geçmişleri
sarmalayan bir ateş yanar ileriden
Buz tutmuş bir nehrin
içinden
İşte orada sana
hasretli
Elinde ters akan bir
kum saati
En tepesinde feleğin,
kırık bir sütun misali
Güneyin de güneyine
İnmeyi bekler.
Burak Cem Coşkun
2025
İstanbul
.png)
Northward
Raise your cup to the northwest,
As a breeze of dawn carries you toward the north,
At the farthest reach of the North,
In the icy silence of the northernmost sanctum,
The stillness unfolds.
A river frozen in time,
In its most distant and murky form,
Appears in your hand, moving against the flow,
Upward, inexplicably,
Even as the sands rise in this hour.
It is to the southeast, you know,
Where your heart left behind this mythical pain,
For there is darkness within the darkness,
Hard and stern,
Like a stone that refuses warmth,
Untouched, unyielding.
If creations have not yet etched their reason, their cause, their why,
Ask the solitude of the farthest north,
Lift your hands toward the child upon the frozen dock,
He knows it is a memory from the future,
Though unaware, he senses its presence.
It is an illusion trapped in reality, that hourglass in your pocket,
In reverence to what has yet to be lived,
It too raises its cup.
Oh, you who descend from the farthest north!
Raise your cup to the northwest,
A fire burning forward, wrapping all pasts,
From within a river frozen in time,
There, longing for you,
An hourglass flowing in reverse in your hand,
At the pinnacle of fate, like a broken column,
It waits to descend,
To the south of the south.
Burak Cem Coşkun
2025
İstanbul
.png)
.png)
Telif
Comments
Post a Comment